Over Marc Bijl

Creatief webdesign, grafische vormgeving, digitale presentatie

Het was 1998. Na drie jaar ICT verdiende ik een ton per jaar. Voor de deur stond een strakke Coupé. Toch was ik niet blij. Sterker, ik was doodongelukkig. Ik nam ontslag, verkocht mijn huis, en ging een jaar op reis. Dát was het keerpunt in mijn leven. Sinds die tijd doe ik alleen nog maar wat ik écht leuk vind. Parttime: maximaal twee tot drie dagen in de week. Ik ben Marc Bijl, webdesigner, vormgever en fotograaf.


Hemel op aarde

Het begin van mijn leven ging eigenlijk als vanzelf. Ik had leuke vrienden, deed graag aan sport, en kon makkelijk leren. Toen ik 21 jaar was, studeerde ik af aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven. Niet veel later had ik ook het papiertje van de Radboud Universiteit in Nijmegen op zak.

Er was zelfs een bonus voor elke dag dat je niet ziek was

Het internet werd snel populair, en de banen lagen voor het oprapen. Net als mijn studievrienden begon ik in de ICT, bij PinkRoccade. En net als zij kreeg ik een auto van de zaak. Een laptop van de zaak. Een mobiel van de zaak… Nou ja, eigenlijk alles van de zaak. Ik verdiende bijna een ton per jaar, en kreeg een bonus voor alles wat los en vast zat; er was zelfs een bonus voor elke dag, week, maand, kwartaal en jaar dat je niet ziek was. Omdat ik eigenlijk nooit ziek was, liep ik al snel lekker binnen. Ja, je leest het goed, het bestond écht: de hemel op aarde.

Kansloze ratrace

Toch was ik doodongelukkig. Ik kon er de vinger niet op leggen, maar ik vond het allemaal verdomd eng. Alles draaide om carrière maken en geld verdienen. Oh ja, en auto’s uitzoeken. Om mee in de file te staan.

Het voelde als een soort ratrace.

Een ratrace geeft aan dat iemand bezig is met een reeks eindeloze of nutteloze handelingen, die geen uitzicht bieden op resultaat. Net als een rat die probeert te ontsnappen, terwijl deze schijnbaar doelloos in een tredmolen loopt.

– Vrij naar: Wikipedia –

Het leek eindeloos. Doelloos. Nutteloos. Compleet kansloos. En het ergste was, ik wist niet wat ik eraan moest doen.

Als het vuur gedoofd is

Op een mooie zaterdag in de lente van 1998, luisterde ik voor de zoveelste keer naar het nummer “Als het vuur gedoofd is” van Acda & De Munnik. Ik zong mee, zo hard als ik kon.

Reizen kan niet meer, dat had ie mooi gedacht,
ja, reizen terug naar huis, want er wordt met ’t eten gewacht.

– Acda & De Munnik –

Reizen terug naar huis, want er wordt met het eten gewacht? Ik schrok, zag het al voor me. De tranen stonden in mijn ogen. Was dit het nou? Hoe lang zou ik zo nog doorgaan? Waar was ik eigenlijk mee bezig?

Nieuw Zeeland en Australië

Even later, onder de douche, realiseerde ik me dat het tijd was voor verandering. Het besluit werd genomen; ik nam ontslag, verkocht mijn appartement, regelde een rugzak, en vertrok voor een jaar naar Nieuw Zeeland en Australië. Vanaf dat moment, daar onder de douche, voelde ik me echt bevrijd.

Met een toilettas en slechts een handjevol kleren op zak, beleefde ik verreweg het mooiste jaar van mijn leven. Méér had ik blijkbaar dus niet nodig.

Leuke bijkomstigheid: in Nieuw Zeeland ontmoette ik mijn lieve vrouw Michelle. Nu, 25 jaar later en nog steeds gelukkig samen, zijn we zelfs de trotse ouders van Selma en Toby. Hoe mooi kan het gaan?

5.000 analoge foto’s

Behalve Michelle ben ik tijdens mijn reis ook mezelf tegengekomen. Toen ik met 5.000+ analoge foto’s thuiskwam, wist ik het: ik moest en zou iets met beeld gaan doen. Maar wat? En hoe kreeg ik dat voor elkaar?

Ik startte een bescheiden bureautje voor visuele communicatie.

Precies op het moment dat ik opnieuw in de ratrace dreigde te belanden – het was eind 2000 en mij werd ‘op termijn’ een miljoen euro in aandelen beloofd – kreeg ik de kans om een professionele website te maken. Vanaf dat moment was het duidelijk: ik wilde webdesigner worden.

New Oceans Multimedia

Het maken van websites begon eigenlijk als hobby. Maar, zonder dat ik het in de gaten had, werd het meer dan dat. Op 15 november 2008, precies 10 jaar nadat ik op reis was gegaan (en dat was natuurlijk geen toeval), stond ik bij de Kamer van Koophandel in Maastricht; ik startte een bescheiden bureautje voor visuele communicatie, en noemde het: New Oceans.

Man cannot discover new oceans,
unless he has the courage to lose sight of the shore.

– Andre Gide –

New Oceans ontstond uit passie en talent. Weinig meer, en niets minder. Ik leverde diensten op het gebied van visuele communicatie: creatief webdesign, grafische vormgeving en digitale presentatie.

Er ontstond een portfolio, en langzaam maar zeker begon ik zelfs mijn eigen stijl te ontwikkelen. Ik werd liefhebber van het minimalisme, en de kunst van het weglaten nam steeds vastere vormen aan in mijn werk.

Marc Bijl

Met mijn creatieve werk richt ik me alweer zo’n 15 jaar op het midden- en kleinbedrijf (MKB) in Brabant en Limburg (met name in de regio’s Eindhoven, Heerlen, Maastricht). Inmiddels gewoon onder de naam Marc Bijl. Dat blijkt in de praktijk een stuk handiger.

Ik werk voor ondernemingen uit elke branche, heb oog voor budget, en help vooral starters graag op weg. Hierbij probeer ik altijd pragmatisch te werken: niet al te ingewikkeld doen, rechtstreeks communiceren, duidelijke afspraken maken, en helder overzicht creëren. Alleen zo kan ik flexibel en alert reageren, en de wensen van de klant centraal stellen.

Poort van het Mergelland

Mijn uitvalsbasis is Simpelveld. Na diverse omzwervingen (ik woonde in Boxtel, Nijmegen, ‘s-Hertogenbosch, Geldrop en Heerlen), ben ik hier namelijk terecht gekomen: de Poort van het Mergelland. Simpelveld is een dorp in Zuid Limburg, van waaruit het heerlijk wandelen en fietsen is. Te voet ga ik er regelmatig op uit, samen met Michelle, Selma en Toby.

Fietsen en kickboksen

Op de fiets ben ik juist het liefst alleen. Ik hijs me dan in mijn wielerkleren, en rijd me het snot voor ogen. Met veel plezier! In juni 2013 kocht ik voor het eerst een racefiets, en sindsdien ben ik verslaafd. Hopelijk kom ik er niet meer vanaf: het brengt me ontzettend veel positieve energie.

Net als kickboksen en verdedigingstechniek trouwens. Dat doe ik alweer een tijd bij Ilse & Vicente in Superstudios. Dat leek me wel handig. Waarom?

Voor als ik nog eens een stel ratten tegenkom! 😉